Διαβάσαμε πρόσφατα (31/08/2009) στον τύπο: http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/08/31/1708329.htm ότι το ΥΠΕΠΘ, ελάχιστες ημέρες πριν την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, ανακοίνωσε ότι: «Συνολικά 126.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα δοθούν στους μαθητές της Α' Γυμνασίου στην προσπάθεια για τη μετάβαση στην κοινωνία της Πληροφορίας και την ενίσχυση της ψηφιακής τεχνολογίας». Παρόμοιες ανακοινώσεις αλλά και πράξεις έχουμε δεί άφθονες. Αρκεί να θυμηθούμε τις δεσμεύσεις του κυβερνώντος κόμματος από το 2004 για δωρεάν φορητούς υπολογιστές σε φοιτητές και αργότερα σε μαθητές, τα υπερσύγχρονα εργαστήρια Πληροφορικής σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια κλπ, κλπ.
Λες και η χώρα μας καθυστερεί τραγικά να εισέρθει στην Κοινωνία της Πληροφορίας επειδή ο μέσος Έλληνας δεν έχει υπολογιστή ή –πολύ περισσότερο- επειδή οι νέοι μας δεν ξέρουν να χειρίζονται άνετα πακέτα αυτοματισμού γραφείου συγκεκριμένου Αμερικάνικου κολοσσού του Λογισμικού. Λες και για την ψηφιακή υστέρηση των κατοίκων της Ελλάδας έναντι των υπολοίπων κρατών-μελών της Ε.Ε. φταίει το ότι δεν έχουν αρκετά ισχυρό hardware οι προέφηβοι της χώρας!!! Μια «καραμέλα» που από χρόνια πιπιλάνε οι έχοντες την εξουσία. Όλα αυτά με οδηγούν αναπόφευκτα σε κάποιες σκέψεις: Πώς ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του ’80 (προ εικοσαετίας δηλαδή); Πόσοι, ποιοί και πώς ασχολούνταν με την Πληροφορική; Σε τί hardware είχαν πρόσβαση; Πόσο «ψηφιακά αναλφάβητοι» υπήρξαμε;
Όσον αφορά στον γράφοντα, θυμάμαι ότι η μόνη μου πρόσβαση σε … “hardware” ήταν μια κόλλα Α4, στην οποία είχα σχεδιάσει το πληκτρολόγιο ενός Sinclair ZX-Spectrum 48 της εποχής (8-bits Z-80 CPU, 48 KB RAM, κασσετόφωνο για αποθήκευση στα εξτρά). Οι γονείς μου δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν 48.000 δρχ. το 1988 και μάλιστα για κάτι που δεν γνώριζαν καθόλου. Πάνω στο ζωγραφισμένο πληκτρολόγιο, έκανα πως δακτυλογραφούσα κώδικα σε Sinclair BASIC (δεν υποστήριζε παρά μόνο for-loops και «δούλευε» πάρα πολύ η GOTO), την οποία είχα μάθει από περιοδικά της εποχής όπως π.χ. Pixel , MicroMad κλπ.
Την ίδια εποχή στην Ελλάδα υπήρχαν 13-χρονοι προγραμματιστές που ‘γράφαν παιχνίδια σε Assembly για –πρωτόγονους με τα σημερινά δεδομένα- επεξεργαστές. Ενδεικτικά αναφέρω τον δημοφιλέστατο Σταύρο Φασούλα που δυστυχώς δεν έδρασε στη χώρα του, αλλά μεγαλούργησε στη Φινλανδία και στη Βρετανία: http://en.wikipedia.org/wiki/Stavros_Fasoulas. Στην ίδια την επαρχιακή πολίχνη μου (Καρδίτσα) μπορώ να αναφέρω τουλάχιστον 2-3 παιδιά της ηλικίας μου (15 ετών τότε) που ήξεραν και χρησιμοποιούσαν Assembly σε MOS 6502, Zilog Z-80 και Motorola 68000 (ο τελευταίος 16-bits: Amiga, Atari ST για τους ... πρεσβύτερους). Όλοι τους (και ο γράφων) επέλεξαν να σπουδάσουν Πληροφορική, επιστήμη την οποία από τότε γνωρίζαμε ότι έτσι ακριβώς λεγόταν, άντε να την λέγαμε «Επιστήμη Υπολογιστών» από το Αγγλικό Computer Science. Μάλιστα, όσοι από τους γνωστούς μου δεν μπόρεσαν να περάσουν στις Πανελλήνιες, ξαναδώσανε ή πήγαν στο εξωτερικό, αλλά πάντως δεν πήγανε να γίνουν Φυσικοί, Χημικοί ή Μαθηματικοί και να ασχοληθούν αργότερα με την Πληροφορική ως –δήθεν- «εξειδίκευση».
Όταν έχεις τέτοιες εφηβικές εμπειρίες, δυσκολεύεσαι αφάνταστα να καταλάβεις για ποιόν λόγο πρέπει να «πιστοποιηθεί» ένας μαθητής ας πούμε Λυκείου στη χρήση υπερσύγχρονου, φιλικότατου Η/Υ! Επίσης, γιατί να μην μπορούν οι μαθητές της Γ’ Γυμνασίου να μάθουν μια υψηλού επιπέδου γλώσσα προγραμματισμού με ένα εξαιρετικά φιλικό και εξυπηρετικό IDE ή γιατί πρέπει υποχρεωτικά ένα παιδάκι 13 ετών να ξοδεύει για φορητό Η/Υ με 3GHz πολυπύρηνη CPU, 320GB HDD, 4GB RAM, κάρτα γραφικών με 512MB Video Ram και GPU κλπ, κλπ. Και όλα αυτά για να «μαθαίνουν» τα menus του MS-Office και άντε και λίγο το FrontPage, ενώ στην τελική νομίζουν ότι: «Λειτουργικό Σύστημα είναι ένα πρόγραμμα που στο όνομά του υπάρχει η λέξη Windows».
Τέτοιου είδους παρανοήσεις έχουν να κάνουν κυρίως με το γεγονός ότι στη χώρα μας, οι κρατούντες ανέκαθεν πίστευαν ότι Πληροφορική και Χρήση Η/Υ είναι το ίδιο και το αυτό, ότι η Πληροφορική είναι δεξιότητα και όχι ξεχωριστή επιστήμη. Σ’ αυτό συνετέλεσε και το γεγονός ότι στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αρχικά ανατέθηκε σε μη Πληροφορικούς η διδασκαλία της Πληροφορικής, παρά την ύπαρξη ικανού αριθμού αποφοίτων από Τμήματα Πληροφορικής. Θα μπορούσαμε εδώ να πούμε πολλά για το πώς αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται η Πληροφορική στην Ελλάδα, αλλά αυτό θα μάκραινε εξωφρενικά την εν λόγω δημοσίευση. Θα αρκεστούμε λοιπόν στο να προτείνουμε τί θα μπορούσε να γίνει αντί του «μοιράσματος» χρημάτων σε εμπόρους «ηλεκτρονικών συσκευών», προκειμένου να «μεταβούμε στην Κοινωνία της Πληροφορίας και να ενισχυθεί η ψηφιακή τεχνολογία» που λέει και ο κ. Υπουργός (και να ενισχυθεί ο Ψηφιακός Αλφαβητισμός προσθέτουμε εμείς).
Πρώτα απ’ όλα, οφείλει να ξεκαθαριστεί το τοπίο στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Τα τμήματα Πληροφορικής να έχουν όλα ενιαία ονομασία («Πληροφορικής», όπως «Μαθηματικό», «Φυσικό», «Πολιτικών Μηχανικών» κλπ.) και όχι το κάθε ΑΤΕΙ και ΑΕΙ να προσθέτει αυθαίρετα ό,τι όρο νομίζει στον τίτλο του και να «βαφτίζει» αυτόματα -και ενίοτε αναδρομικά - τους αποφοίτους του «Πληροφορικούς» ή ακόμη να δίνει (καινούργιο «κόλπο» αυτό) πτυχίο και Master Πληροφορικής μαζί! Επιπλέον να ξαναγραφούν τα προγράμματα σπουδών Πληροφορικής των Γυμνασίων και Λυκείων της χώρας από ανθρώπους που έχουν το αναγκαίο επιστημονικό υπόβαθρο, έτσι ώστε να ξεκαθαριστεί η διαφορά μεταξύ της χρήσης μιας συσκευής και της επιστήμης της Πληροφορικής. Η Πληροφορική στη Δευτεροβάθμια να διδάσκεται από Πληροφορικούς και μόνο, όπου ως «Πληροφορικός» εννοείται ο απόφοιτος ΑΤΕΙ-ΑΕΙ Πληροφορικής. Να σταματήσει επιτέλους η Πολιτεία να δίνει αξία (και έμμεσα και χρήμα) στους λογιών-λογιών «πιστοποιητές βασικών δεξιοτήτων». Όσο βασική δεξιότητα είναι η χρήση ενός επεξεργαστή κειμένου, άλλο τόσο είναι και η χρήση του τηλεχειριστηρίου της τηλεόρασης ή του κινητού τηλεφώνου. Γιατί τότε να μην υπάρχουν πιστοποιήσεις του τύπου: "Πεπειραμένος Χρήστης Κυψελωτών Ραδιοεπικοινωνιών (Expert Cellular Radio User), Υπερχρήστης Συστημάτων Τεχνητού Κλίματος (Superuser of Artificial Clima Stabilization Systems), Ειδικός στον Χειρισμό Συστημάτων Αυτοκίνησης (Autokinesis Systems' Expert)" αντί να λέμε: Μιλάω στο κινητό, βάζω τον κλιματισμό, οδηγώ αυτοκίνητο αντίστοιχα. Ή εν τέλει, ας μεριμνήσει το κράτος ώστε οι πολίτες να αποκτούν τις δεξιότητες αυτές δωρεάν από Δημόσιο φορέα, αφού είναι τόσο απαραίτητες.
Και τα παραπάνω είναι ένα μικρό υποσύνολο των ιδεών που μπορούν να πέσουν στο τραπέζι σχετικά με την «είσοδο στην ΚτΠ». Καλά είναι και τα σχολικά εργαστήρια (που μάλιστα πολύ γρήγορα βαφτίζονται «παρωχημένα» και ξαναεξοπλίζονται από την αρχή) αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ένα εργαλείο που δεν ξέρεις να χρησιμοποιήσεις σου είναι άχρηστο κι ακόμη και επικίνδυνο αν χρησιμοποιηθεί λανθασμένα. Όσο για τα 126.000 laptops (πολλοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί τα αποκαλούν ακόμη «τάφους με λάμπες» «λαμπ-τομπς»)· ας μου επιτραπεί μια πρόβλεψη: Στα Γυμνάσια της χώρας, εκατοντάδες τσιγγανάκια θα γραφτούν φέτος στην Α’ τάξη και θα πηγαίνουν στο σχολείο μέχρι να πάρουν το κουπόνι των 400 Ευρώ περίπου. Στη συνέχεια, θα το πουλήσουν στην μισή τιμή σε κάποιους που θέλουν επειγόντως «λαμπΤομπ» (κολλάει και το "ο τάφος του αρνιού" εδώ) και θα διακόψουν τις παραπέρα … σπουδές τους! Μακάρι βέβαια να βγω ψεύτης.
Αναρτήσεις
