Πληροφορική, πληροφορικοί και Σοσιαλισμός στα χρόνια της ύφεσης

Τους τελευταίους έξι τουλάχιστον μήνες, τόσο στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως γίνεται τεράστιος λόγος για την περιβόητη οικονομική κρίση. Ιδίως στην Ελλάδα που φαίνεται να πλήττεται περισσότερο από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και της οποίας τα ΜΜΕ έχουν κάποιες «ιδιαιτερότητες», το θέμα της κρίσης μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων και τις στήλες των εφημερίδων. Διάφορα -αντιλαϊκά κατά βάση- μέτρα προτείνονται από τους ειδικούς ως λύσεις στο πρόβλημα και γενικά πληθώρα απόψεων ακούγεται για το τί θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, αλλά και πώς ο καθένας μπορεί ως άτομο να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αναπόφευκτα λοιπόν και ο γράφων, αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να κάνω ως πολίτης, αλλά και ως Πληροφορικός, ώστε να συνδράμω στις προσπάθειες του κράτους να αποφύγει τον ευτελισμό του βιοτικού επιπέδου των συμπολιτών μου, (εκτός φυσικά από το να «δώσω τον μισθό μου» στην κυβέρνηση όπως πρόσφατα ακούστηκε μέσα στην Ελληνική Βουλή). Θα ήθελα λοιπόν να παραθέσω εδώ κάποιες από τις σκέψεις μου σχετικά με το θέμα.

Από οικονομική καθαρά σκοπιά, ένας Πληροφορικός λίγα μου φαίνεται ότι μπορεί να κάνει: Αν είναι ελεύθερος επαγγελματίας μπορεί να ξεκινήσει δηλώνοντας τα πραγματικά του εισοδήματα, εφόσον μέχρι τώρα δεν το έκανε. Αν είναι εκπαιδευτικός θα μπορούσε να μην κάνει ιδιαίτερα μαθήματα ή να έβρισκε τρόπο να τα κάνει νομίμως ώστε και να φορολογείται για το επιπλέον εισόδημα, αλλά και να επιτρέπει στους «πελάτες» του να δηλώνουν τα έξοδα για τα μαθήματα των παιδιών τους. Αν είναι υπάλληλος στο ευρύτερο Δημόσιο (ΟΤΑ, Ασφαλιστικά Ιδρύματα, Νοσοκομεία κλπ.) θα μπορούσε να μάχεται για να περιορίζει το κόστος της Μηχανογράφησης και γενικά της προμήθειας Ψηφιακών Υπηρεσιών του φορέα για τον οποίο εργάζεται (Ανοιχτό-Ελεύθερο Λογισμικό), μεγιστοποιώντας ει δυνατόν την ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών. (Έτσι ίσως αποφεύγαμε να πληρώνουμε εκατομμύρια ευρώ για portals Δήμων). Αν είναι ιδιωτικός υπάλληλος, ίσως να μπορεί, αν είναι πολύ θαρραλέος, να καταγγέλλει φαινόμενα διαπλοκής που ζημιώνουν το Δημόσιο, αλλά αυτό προφανώς θα του κόστιζε τη θέση του ή και τη ζωή του ακόμη (υπόθεση Τσαλικίδη).

Δεν είναι όμως τόσο λίγες οι πραγματικές δυνατότητες του Πληροφορικού. Ίσως να μην μπορεί να κάνει πολλά πράγματα από καθαρά οικονομική σκοπιά, όμως μπορεί, στις δύσκολες ώρες, να συνδράμει τους συμπολίτες του. Ξεκινώντας από το πιστεύω μου, ότι ο σοσιαλισμός είναι στην πραγματικότητα μια συγκεκριμένη μορφή του ανθρωπισμού, ο αληθινά σοσιαλιστής Πληροφορικός έχει κι άλλους τρόπους να προσφέρει στη χώρα του.

Συζητώντας πριν μερικά χρόνια με φίλους, είχα κάνει την ακόλουθη παρατήρηση: Φανταστείτε ένα τυπικό σχολικό εργαστήριο Πληροφορικής που είναι ανοιχτό έξι (6) ώρες κάθε απόγευμα, έστω από τις 15:00 ως τις 21:00. Στο εργαστήριο θα μπορεί να πηγαίνει οποιοσδήποτε, ό,τι ώρα μπορεί και υπάρχει ελεύθερη θέση εργασίας και να εκπαιδεύεται στη χρήση Η/Υ ή γενικά να λύνει ό,τι απορίες έχει σχετικές με υπολογιστές εντελώς δωρεάν. Πόσος χρόνος θα χρειαζόταν να προσφερθεί; Αν υπάρχουν π.χ. έξι (6) πρόθυμοι συνάδελφοι, όχι απαραίτητα εκπαιδευτικοί στο επάγγελμα, (στην πόλη μου βάζω ήδη τον εαυτό μου μέσα, άρα θέλουμε άλλους πέντε), αρκεί να αφιερώνει ο καθένας μία (1) ώρα την ημέρα για –ας πούμε- πέντε (5) ημέρες την εβδομάδα. Αν έχουμε δώδεκα (12) Πληροφορικούς, αρκεί να προσφέρει ο καθένας μία μόνο ώρα ανά δύο ημέρες. Αν σκεφτούμε ότι σε κάθε πρωτεύουσα νομού σίγουρα υπάρχουν σήμερα περισσότεροι από τριάντα (30) Πληροφορικοί (απόφοιτοι ΑΕΙ, ΑΤΕΙ), η προσφορά του καθενός μπορεί να γίνει πολύ μικρότερη και άρα ευκολότερη!

Στο εργαστήριο θα μπορούσαν να διδάσκονται εφαρμογές γραφείου, χρήση λειτουργικού συστήματος, προγραμματισμό για μικρές ηλικίες σε ειδικά-«φιλικά» περιβάλλοντα όπως Microworlds, Scratch κλπ, ή θα μπορούσαν ακόμη να πηγαίνουν μαθητές της Γ’ Λυκείου για να λύσουν ασκήσεις ή απορίες στο Πανελλαδικά εξεταζόμενο μάθημα της Α.Ε.Π.Π. και γενικά ό,τι μπορεί ο κάθε συνάδελφος να προσφέρει. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι διευθυντές σχολείων της Δευτεροβάθμιας δεν θα είχαν πρόβλημα να διαθέσουν το εργαστήριο του σχολείου τους, ειδικά αν στην ομάδα των εθελοντών εκπαιδευτών ανήκε και ο Πληροφορικός του σχολείου. Γενικά, τεχνικές λεπτομέρειες (όπως: Ποιος θα κλειδώνει και ξεκλειδώνει το εργαστήριο, πώς θα προλαβαίνει ο εκπαιδευτής να δείχνει διαφορετικά αντικείμενα, πώς θα αποφευχθεί η μετατροπή του εργαστηρίου σε Internet Café από τζαμπατζήδες κλπ.) είναι εύκολο να συζητηθούν περαιτέρω και να λυθούν.

Σ’ αυτό το σημείο, κάποιοι συνάδελφοι, ιδιοκτήτες φροντιστηρίων ή Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), ίσως αντιδράσουν θεωρώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα τους προκαλούσε διαφυγόντα κέρδη. Σ’ αυτούς, θα αντέτεινα αρχικά ένα παρόμοιο παράδειγμα, στην Περιφέρειά μου μάλιστα: http://kala-nea.gr/?p=709. Θα πρόσθετα δε, ότι σοσιαλισμός / ανθρωπιά σημαίνει και αδιαφορία για πιθανή προσωπική ζημιά, προκειμένου να βοηθηθεί η κοινωνία, (society -> socialism) ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης και θα τους καλούσα μάλιστα να διαθέσουν κι αυτοί είτε χρόνο, είτε κάποιο εργαστήριο σε ΚΕΣ για δωρεάν μαθήματα. Άλλωστε, διατηρούν πάντα τα εισοδήματα από τα εξέταστρα για τις διάφορες πιστοποιήσεις. Αν μάλιστα θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το Ελληνικό Δημόσιο και κατ’ επέκταση ο φορολογούμενος πολίτης, είναι αυτός που έμμεσα τους έδωσε τέτοια εισοδήματα, με το να αναγνωρίζει τα πιστοποιητικά συγκεκριμένων εταιρειών ως προσόν διορισμού. Ας δεχθούν λοιπόν κάποιες απώλειες για χάρη των συμπατριωτών τους.

Εκτός τώρα απ’ αυτή καθαυτή την τεράστια αξία της εθελοντικής εργασίας (την οποία άλλωστε τίμησε με το παραπάνω ένας πασίγνωστος, αυθεντικός Σοσιαλιστής από την Αργεντινή που το πρόσωπό του κοσμεί σήμερα αναρίθμητα T-shirts), ποιό είναι τώρα ακριβώς το κέρδος για την Ελληνική κοινωνία; Ας φανταστούμε κατ’ αρχήν όχι ένα, αλλά πολλά (5-6) τέτοια ανοιχτά εργαστήρια σε κάθε έδρα νομού και αυτόματα έχουμε τη δυνατότητα να «κάνουμε οικονομία» σε κάμποσες φτωχές οικογένειες. Πέρα από πληρωμένες και συχνά διαβλητές «πιστοποιήσεις», όσοι πραγματικά θέλουν να μάθουν να χειρίζονται τον υπολογιστή για να κάνουν τη δουλειά τους, θα έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν δωρεάν. Τουλάχιστον ο περιβόητος «Ψηφιακός Αλφαβητισμός» κάπως θα επιταχυνόταν. Πολύς κόσμος θα μάθαινε ότι υπάρχουν κι άλλα δωρεάν κι εξίσου καλά προϊόντα λογισμικού πέρα από αυτά ενός συγκεκριμένου κολοσσού (κι άλλη οικονομία εδώ). Μέσα από τα ανοιχτά εργαστήρια, οι συνάδελφοι θα εξηγούσαν στον κόσμο ότι άλλο χρήση Η/Υ και άλλο η επιστήμη της Πληροφορικής, βοηθώντας έτσι στο να αποκατασταθούν και οι σχετικές στρεβλώσεις που επικρατούν. Μαθητές στων οποίων τα σχολεία δεν υπάρχει πρόγραμμα ΠΔΣ (συχνό φαινόμενο τελευταία) και έχουν οικονομικό πρόβλημα, θα μπορούν να προετοιμάζονται δωρεάν για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις (έστω σε έναν μικρό βαθμό).

Κι επιτέλους, θα αποδεικνύαμε ως Έλληνες και ως Πληροφορικοί ότι το χρήμα δεν είναι το μόνο που μας ενδιαφέρει, ότι ως λαός δεν είμαστε οι απατεώνες καταχραστές των επιδοτήσεων που παρουσιάζουν τα διεθνή (Ευρωπαϊκά κυρίως) ΜΜΕ, αλλά αυτοί που εξεγέρθηκαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αντιστάθηκαν σθεναρά στις δυνάμεις του Άξονα. Αν όχι στους ξένους, ας το αποδείξουμε έστω στον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε ότι ως λαός οι Έλληνες, αν μη τι άλλο, είμαστε ανθρωπιστές, αλλά και υπερήφανοι. Ας το κάνουμε τέλος έστω για να μπορούμε να σκεφτόμαστε πριν κοιμηθούμε, ότι ως Πληροφορικοί τιμούμε τον όρκο που έχουμε δώσει κατά την αποφοίτησή μας: «[…]Ούτω χρήσιμον εμαυτόν καταστήσω προς άπαντας τους δεομένους της εμής αρωγής και εν πάση ανθρώπων κοινωνία αεί προς ειρήνην και χρηστότητα ηθών συντελέσω, βαίνων εν ευθεία του βίου οδώ προς την αλήθειαν και το δίκαιον αποβλέπων και τον βίον ανυψών εις τύπον αρετής υπό την σκέπην της Σοφίας[…]».