Η περιβόητη παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και οι επιπτώσεις της στην Ελλάδα αποτελούν μόνιμο θέμα συζήτησης στις μέρες μας. Ίσως επομένως να ήρθε η ώρα για να δούμε τις ακόμη βαθύτερες επιπτώσεις του καπιταλισμού στον πλανήτη μας και να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά που οδεύουμε ως είδος. Αφορμή λοιπόν γι’ αυτές τις γραμμές μού έδωσε μια απορία μου: Μήπως για όλα ευθύνεται η ανθρώπινη ματαιοδοξία; Κι ως που μπορεί αυτή να φτάσει; Για να απαντήσουμε αρκεί πιστεύω να ανατρέξουμε σε παραδείγματα. Όμως πάλι, δεν θέλω καθόλου να κουράσω επαναλαμβάνοντας τα άπειρα ζητήματα που σχετίζονται με το «οικονομικό» πρόβλημα της Ελλάδας. Άλλωστε τα έχουν λεπτομερώς περιγράψει άλλοι. Ας δούμε λοιπόν κάτι πιο «παγκόσμιο»:
Γνωρίζουμε -πιθανότατα όλοι- μερικές απ’ τις τεράστιες «επενδύσεις» που έχουν κάνει κάποιοι ιδιώτες στο Dubai. Αναφέρομαι στο ξενοδοχείο Burj al Arab και στο Mall of the Emirates. Χαρακτηριστικά, στο τελευταίο στεγάζεται (κυριολεκτικά) το λεγόμενο «Ski Dubai» το οποίο είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα χιονοδρομικό κέντρο στη μέση της ερήμου! Απίστευτα συστήματα κλιματισμού, καταναλώνουν καθημερινά Terawatts ισχύος για να διατηρήσουν Αλπικό κλίμα και χιόνι στα … Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το δε ξενοδοχείο Burj al Arab, βρίσκεται πάνω σ’ ένα τεχνητό νησί και η διαμονή σε κάποια απ’ τις σουίτες του κοστίζει από 20.000 € και πάνω. Πρόσφατα μάλιστα, στο εμιράτο κατασκευάστηκε το ψηλότερο κτήριο του κόσμου, ο «Πύργος του Ντουμπάϊ» (Burj Dubai) με ύψος περίπου 705 μέτρα. Πρόκειται βέβαια για το ψηλότερο κτίσμα που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος.
Όχι πολλά χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά του Dubai, βρίσκεται το –επίσης περιβόητο- «κέρας» της Αφρικής, με χώρες όπως η Σομαλία, η Ερυθραία, το Τζιμπουτί και η Αιθιοπία. Εκεί, η κατάσταση είναι λίγο … διαφορετική απ’ το Dubai. Χιλιάδες άνθρωποι και κυρίως παιδιά, πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και σπανιότερα από ασθένειες που στην Ευρώπη π.χ. θεραπεύονται πανεύκολα είτε κι έχουν εξαφανιστεί τελείως. Στα βάσανά τους, μπορούμε να προσθέσουμε εμφυλίους πολέμους, παρατεταμένη ξηρασία και συνθήκες διαβίωσης χειρότερες κι απ’ αυτές των τρωκτικών της ερήμου. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν εδώ και πολλά χρόνια, αν και μόνο το κόστος μια διανυκτέρευσης στο Burj al Arab ή το κόστος της ημερήσιας λειτουργίας του Ski Dubai, θα αρκούσαν για να γλιτώσουν απ’ το θάνατο χιλιάδες παιδιά του Αφρικανικού «κέρατος».
Όσα διατυπώνονται στις παραπάνω δυο παραγράφους, θα μπορούσαν να περιγραφούν με δυο μόνο λέξεις: Απόγειο ματαιοδοξίας ή Σύγχρονος Καπιταλισμός ή –συντομότερα αλλά πιο αδόκιμα- Νεοφιλελευθερισμός. Στη χώρα μας τελευταία, βιώνουμε μόνο τις πρώτες, διερευνητικές «δαγκωματιές» αυτού του τέρατος που η ανθρώπινη πλεονεξία έχει γεννήσει. Και δικαίως και εμφανώς ανησυχούμε για το «ως που θα φτάσει το πράγμα». Αυτή η ανησυχία μας όμως, φοβάμαι ότι διοχετεύεται σε λάθος ατραπούς. Αυτό μάλιστα το λάθος περιγράφεται με μια λέξη: Ιδιώτευση. Παρακάτω λοιπόν θα προσπαθήσω να δείξω πώς η Ιδιώτευση συνδέεται και βλάπτει –φυσικά- και τους Πληροφορικούς, καθώς και το πως μπορεί ίσως να αντιμετωπιστεί.
Κατ’ αρχάς, πως εννοώ την ιδιώτευση. Πάλι βοηθά να μιλήσουμε με παραδείγματα. Όταν άρχισε να ακούγεται η λέξη «εφεδρεία» για πρώτη φορά κι αργότερα η λέξη «απόλυση», ήταν τραγική η διαπίστωση ότι αρκετοί συμπολίτες μας που εργάζονται στο Δημόσιο, απευθύνθηκαν σε Βουλευτές της περιοχής τους ζητώντας τους (ως ρουσφέτι) να διατηρήσουν τη θέση τους. Αντί να δουν πώς θα αγωνιστούν μαζί με τους συναδέλφους τους ώστε να ανατραπεί κάθε άδικη και αντιλαϊκή μεθόδευση απολύσεων (ξέρουμε ότι γίνεται κι αλλιώς … οικονομία στη Δημ. Διοίκηση), ενδιαφέρθηκαν απλώς να σώσουν τον εαυτό τους και μάλιστα με πλάγιο (και πιθανότατα άδικο) τρόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης επίσης, παρατηρήθηκε π.χ. το φαινόμενο, διευθυντές που υποστήριζαν σθεναρά τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων να «βάζουν μέσο» αργότερα για να μην κλείσει το σχολείο που διοικούσαν οι ίδιοι! Επικρατεί δυστυχώς η λογική «ας χαθεί όλος ο κόσμος, εγώ κι η οικογένειά μου να είμαστε καλά». Λες κι αξίζει ή γίνεται να επιβιώνεις μόνος σου σ’ έναν κόσμο που έχουν γκρεμιστεί όλα και γλίτωσες εσύ.
Και με τους Πληροφορικούς, τί γίνεται; Προφανώς ό,τι γίνεται παντού. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Αυτό που ο γράφων βλέπω στο χώρο μας, είναι ότι όταν το 2001 ιδρύθηκε η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, οι πρώτες Γενικές Συνελεύσεις γεμίζαν μεγάλα αμφιθέατρα, ενώ πλέον χωράμε άνετα σε μια μικρή αίθουσα σχολείου. Βλέπω συναδέλφους να διαμαρτύρονται έντονα προς το ΔΣ της ΕΠΕ για διάφορες αδικίες που τους γίνονται, αλλά όταν τους ζητάμε να συμμετάσχουν σε μια προσφυγή ή έστω να προσέλθουν σε μια ΓΣ, απλώς εξαφανίζονται. Βλέπω ότι –όπως και στην πολιτική- οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την ψήφο ως ανάθεση σε άλλους για να λύσουν όλα τα προβλήματα. Βλέπω άπραγους ανθρώπους να καυτηριάζουν την απραξία. Σαν τους συμπολίτες μας που ωρύονται κατά των πολιτικών της Κυβέρνησης ή της «Τρόϊκα», αλλά την ώρα που κάποιοι π.χ. διαδηλώνουν (ειρηνικά), οι ίδιοι απολαμβάνουν τον καφέ τους σε κάποια πλατεία ή αρκούνται (οι νεότεροι συνήθως) να βρίζουν την Αστυνομία χωρίς λόγο και αιτία.
Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει σε κάθε «συλλογικότητα»: Σωματεία, συλλόγους, ακόμη και στα κόμματα. Αυτό δεν είναι απλώς αδιαφορία. Νομίζω πάλι ότι λέγεται «ατομικισμός» ή καλύτερα «ιδιώτευση». Οι αιτίες είναι πολλές και θα χρειαζόταν πολύς επιπλέον χώρος για να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Πιστεύω πάντως ότι πρέπει να αναζητηθούν στην -δικαιολογημένη συνήθως- απαξίωση των τυπικών εκπροσώπων κάθε συλλογικότητας (Δ.Σ. σωματείων, «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, κομματάρχες κλπ.), αλλά και στην κόπωση πιθανώς του κόσμου. Η τελευταία φυσικά δεν δικαιολογείται σε νεότερους πολίτες. Όπως και νά ‘χει, νομίζω αξίζει να θυμόμαστε ότι στην Αρχαία Ελλάδα, στη γενέτειρα της Δημοκρατίας, η λέξη «ιδιώτης» ήταν άκρως προσβλητική και ταυτόσημη με το «ηλίθιος» (δεν είναι τυχαία αυτή η μετάφραση του γλωσσικού δανείου μας στους Άγγλους: idiot ).
Δεν έχουμε λοιπόν την πολυτέλεια του ατομικισμού. Ιδίως στις μέρες μας. Αλλιώς η επικράτηση (ξανά) των ακραιότερων μορφών καταδυνάστευσης που διαθέτει το καπιταλιστικό οπλοστάσιο, είναι σίγουρη. Κι έχει ειπωθεί ότι δεν υπάρχει χειρότερη τυραννία απ’ τη φτώχεια και τον εξανδραποδισμό. Οι Πληροφορικοί ας θυμηθούμε ότι η επιστήμη μας κάποτε λεγόταν (μερικοί χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξη) «Κυβερνητική» κι επομένως, έχουμε ισχυρή σχέση και με την πολιτική. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να μένουμε αδιάφοροι. Δεν επιτρέπεται να είμαστε «ιδιώτες». Αν μας φταίνε κάποιοι εξ ημών, ας τους ανατρέψουμε ή ακόμη ας τους καταργήσουμε! Όπως δηλαδή, σκοπός του καλού δασκάλου είναι να καταστήσει τελικά άχρηστες τις υπηρεσίες τους προς τους μαθητές του, έτσι και όσοι υπηρετούμε (όσο μπορούμε φυσικά) κάποιο Σωματείο, ονειρευόμαστε την ημέρα που οι ίδιοι οι συνάδελφοί μας, με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, θα μας καταστήσουν άχρηστους.
Αμήν.
Γνωρίζουμε -πιθανότατα όλοι- μερικές απ’ τις τεράστιες «επενδύσεις» που έχουν κάνει κάποιοι ιδιώτες στο Dubai. Αναφέρομαι στο ξενοδοχείο Burj al Arab και στο Mall of the Emirates. Χαρακτηριστικά, στο τελευταίο στεγάζεται (κυριολεκτικά) το λεγόμενο «Ski Dubai» το οποίο είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα χιονοδρομικό κέντρο στη μέση της ερήμου! Απίστευτα συστήματα κλιματισμού, καταναλώνουν καθημερινά Terawatts ισχύος για να διατηρήσουν Αλπικό κλίμα και χιόνι στα … Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το δε ξενοδοχείο Burj al Arab, βρίσκεται πάνω σ’ ένα τεχνητό νησί και η διαμονή σε κάποια απ’ τις σουίτες του κοστίζει από 20.000 € και πάνω. Πρόσφατα μάλιστα, στο εμιράτο κατασκευάστηκε το ψηλότερο κτήριο του κόσμου, ο «Πύργος του Ντουμπάϊ» (Burj Dubai) με ύψος περίπου 705 μέτρα. Πρόκειται βέβαια για το ψηλότερο κτίσμα που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος.
Όχι πολλά χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά του Dubai, βρίσκεται το –επίσης περιβόητο- «κέρας» της Αφρικής, με χώρες όπως η Σομαλία, η Ερυθραία, το Τζιμπουτί και η Αιθιοπία. Εκεί, η κατάσταση είναι λίγο … διαφορετική απ’ το Dubai. Χιλιάδες άνθρωποι και κυρίως παιδιά, πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και σπανιότερα από ασθένειες που στην Ευρώπη π.χ. θεραπεύονται πανεύκολα είτε κι έχουν εξαφανιστεί τελείως. Στα βάσανά τους, μπορούμε να προσθέσουμε εμφυλίους πολέμους, παρατεταμένη ξηρασία και συνθήκες διαβίωσης χειρότερες κι απ’ αυτές των τρωκτικών της ερήμου. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν εδώ και πολλά χρόνια, αν και μόνο το κόστος μια διανυκτέρευσης στο Burj al Arab ή το κόστος της ημερήσιας λειτουργίας του Ski Dubai, θα αρκούσαν για να γλιτώσουν απ’ το θάνατο χιλιάδες παιδιά του Αφρικανικού «κέρατος».
Όσα διατυπώνονται στις παραπάνω δυο παραγράφους, θα μπορούσαν να περιγραφούν με δυο μόνο λέξεις: Απόγειο ματαιοδοξίας ή Σύγχρονος Καπιταλισμός ή –συντομότερα αλλά πιο αδόκιμα- Νεοφιλελευθερισμός. Στη χώρα μας τελευταία, βιώνουμε μόνο τις πρώτες, διερευνητικές «δαγκωματιές» αυτού του τέρατος που η ανθρώπινη πλεονεξία έχει γεννήσει. Και δικαίως και εμφανώς ανησυχούμε για το «ως που θα φτάσει το πράγμα». Αυτή η ανησυχία μας όμως, φοβάμαι ότι διοχετεύεται σε λάθος ατραπούς. Αυτό μάλιστα το λάθος περιγράφεται με μια λέξη: Ιδιώτευση. Παρακάτω λοιπόν θα προσπαθήσω να δείξω πώς η Ιδιώτευση συνδέεται και βλάπτει –φυσικά- και τους Πληροφορικούς, καθώς και το πως μπορεί ίσως να αντιμετωπιστεί.
Κατ’ αρχάς, πως εννοώ την ιδιώτευση. Πάλι βοηθά να μιλήσουμε με παραδείγματα. Όταν άρχισε να ακούγεται η λέξη «εφεδρεία» για πρώτη φορά κι αργότερα η λέξη «απόλυση», ήταν τραγική η διαπίστωση ότι αρκετοί συμπολίτες μας που εργάζονται στο Δημόσιο, απευθύνθηκαν σε Βουλευτές της περιοχής τους ζητώντας τους (ως ρουσφέτι) να διατηρήσουν τη θέση τους. Αντί να δουν πώς θα αγωνιστούν μαζί με τους συναδέλφους τους ώστε να ανατραπεί κάθε άδικη και αντιλαϊκή μεθόδευση απολύσεων (ξέρουμε ότι γίνεται κι αλλιώς … οικονομία στη Δημ. Διοίκηση), ενδιαφέρθηκαν απλώς να σώσουν τον εαυτό τους και μάλιστα με πλάγιο (και πιθανότατα άδικο) τρόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης επίσης, παρατηρήθηκε π.χ. το φαινόμενο, διευθυντές που υποστήριζαν σθεναρά τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων να «βάζουν μέσο» αργότερα για να μην κλείσει το σχολείο που διοικούσαν οι ίδιοι! Επικρατεί δυστυχώς η λογική «ας χαθεί όλος ο κόσμος, εγώ κι η οικογένειά μου να είμαστε καλά». Λες κι αξίζει ή γίνεται να επιβιώνεις μόνος σου σ’ έναν κόσμο που έχουν γκρεμιστεί όλα και γλίτωσες εσύ.
Και με τους Πληροφορικούς, τί γίνεται; Προφανώς ό,τι γίνεται παντού. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Αυτό που ο γράφων βλέπω στο χώρο μας, είναι ότι όταν το 2001 ιδρύθηκε η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας, οι πρώτες Γενικές Συνελεύσεις γεμίζαν μεγάλα αμφιθέατρα, ενώ πλέον χωράμε άνετα σε μια μικρή αίθουσα σχολείου. Βλέπω συναδέλφους να διαμαρτύρονται έντονα προς το ΔΣ της ΕΠΕ για διάφορες αδικίες που τους γίνονται, αλλά όταν τους ζητάμε να συμμετάσχουν σε μια προσφυγή ή έστω να προσέλθουν σε μια ΓΣ, απλώς εξαφανίζονται. Βλέπω ότι –όπως και στην πολιτική- οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν την ψήφο ως ανάθεση σε άλλους για να λύσουν όλα τα προβλήματα. Βλέπω άπραγους ανθρώπους να καυτηριάζουν την απραξία. Σαν τους συμπολίτες μας που ωρύονται κατά των πολιτικών της Κυβέρνησης ή της «Τρόϊκα», αλλά την ώρα που κάποιοι π.χ. διαδηλώνουν (ειρηνικά), οι ίδιοι απολαμβάνουν τον καφέ τους σε κάποια πλατεία ή αρκούνται (οι νεότεροι συνήθως) να βρίζουν την Αστυνομία χωρίς λόγο και αιτία.
Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει σε κάθε «συλλογικότητα»: Σωματεία, συλλόγους, ακόμη και στα κόμματα. Αυτό δεν είναι απλώς αδιαφορία. Νομίζω πάλι ότι λέγεται «ατομικισμός» ή καλύτερα «ιδιώτευση». Οι αιτίες είναι πολλές και θα χρειαζόταν πολύς επιπλέον χώρος για να μιλήσουμε και γι’ αυτές. Πιστεύω πάντως ότι πρέπει να αναζητηθούν στην -δικαιολογημένη συνήθως- απαξίωση των τυπικών εκπροσώπων κάθε συλλογικότητας (Δ.Σ. σωματείων, «επαγγελματίες» συνδικαλιστές, κομματάρχες κλπ.), αλλά και στην κόπωση πιθανώς του κόσμου. Η τελευταία φυσικά δεν δικαιολογείται σε νεότερους πολίτες. Όπως και νά ‘χει, νομίζω αξίζει να θυμόμαστε ότι στην Αρχαία Ελλάδα, στη γενέτειρα της Δημοκρατίας, η λέξη «ιδιώτης» ήταν άκρως προσβλητική και ταυτόσημη με το «ηλίθιος» (δεν είναι τυχαία αυτή η μετάφραση του γλωσσικού δανείου μας στους Άγγλους: idiot ).
Δεν έχουμε λοιπόν την πολυτέλεια του ατομικισμού. Ιδίως στις μέρες μας. Αλλιώς η επικράτηση (ξανά) των ακραιότερων μορφών καταδυνάστευσης που διαθέτει το καπιταλιστικό οπλοστάσιο, είναι σίγουρη. Κι έχει ειπωθεί ότι δεν υπάρχει χειρότερη τυραννία απ’ τη φτώχεια και τον εξανδραποδισμό. Οι Πληροφορικοί ας θυμηθούμε ότι η επιστήμη μας κάποτε λεγόταν (μερικοί χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξη) «Κυβερνητική» κι επομένως, έχουμε ισχυρή σχέση και με την πολιτική. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να μένουμε αδιάφοροι. Δεν επιτρέπεται να είμαστε «ιδιώτες». Αν μας φταίνε κάποιοι εξ ημών, ας τους ανατρέψουμε ή ακόμη ας τους καταργήσουμε! Όπως δηλαδή, σκοπός του καλού δασκάλου είναι να καταστήσει τελικά άχρηστες τις υπηρεσίες τους προς τους μαθητές του, έτσι και όσοι υπηρετούμε (όσο μπορούμε φυσικά) κάποιο Σωματείο, ονειρευόμαστε την ημέρα που οι ίδιοι οι συνάδελφοί μας, με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, θα μας καταστήσουν άχρηστους.
Αμήν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου