Σε πρόσφατο κείμενό μας επισημάνθηκε η ανάγκη να μελετήσουμε το πώς η Πληροφορική μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα γύρω από τον οποίο θα διαμορφωθεί ένα δημιουργικό μέλλον για το θεσμό του Σχολείου. Η Πληροφορική διαμορφώνει ένα ελκυστικό περιβάλλον μάθησης με την δημιουργική υπέρβαση του κατακερματισμού της γνώσης σε "διδακτικά αντικείμενα". Αρκεί να δοθεί ο χρόνος, τα μέσα και τα κίνητρα ώστε οι μαθητές, με την υποστήριξη άξιων παιδαγωγών-πληροφορικών, να εμπλακούν σε συγκεκριμένες δημιουργικές δραστηριότητες με νόημα και αξία.
Ο Michael Resnik (δημιουργός, μεταξύ άλλων, και του Scratch) διηγείται μια πολύ διδακτική ιστορία για το πώς τέτοιου είδους δημιουργικές δραστηριότητες μπορούν να διαμορφώσουν μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη σχέση των νέων με τη γνώση και, το κυριότερο, μια άλλη σχέση με τους δασκάλους τους:
Let me show you an example. Here's another project, and I saw this when I was visiting one of the computer clubhouses. These are after-school learning centers that we helped start that help young people from low-income communities learn to express themselves creatively with new technologies. And when I went to one of the clubhouses a couple years ago, I saw a 13-year-old boy who was using our Scratch software to create a game somewhat like this one, and he was very happy with his game and proud of his game, but also he wanted to do more. He wanted to keep score. So this was a game where the big fish eats the little fish, but he wanted to keep score, so that each time the big fish eats the little fish, the score would go up and it would keep track, and he didn't know how to do that. So I showed him.In Scratch, you can create something called a variable. I'll call it score. And that creates some new blocks for you, and also creates a little scoreboard that keeps track of the score, so each time I click on "change score," it increments the score. So I showed this to the clubhouse member -- let's call him Victor -- and Victor, when he saw that this block would let him increment the score, he knew exactly what to do. He took the block and he put it into the program exactly where the big fish eats the little fish. So then, each time the big fish eats the little fish, he will increment the score, and the score will go up by one. And it's in fact working. And he saw this, and he was so excited, he reached his hand out to me, and he said, "Thank you, thank you, thank you." And what went through my mind was, how often is it that teachers are thanked by their students for teaching them variables? (Laughter) It doesn't happen in most classrooms, but that's because in most classrooms, when kids learn about variables, they don't know why they're learning it. It's nothing that, really, they can make use of. When you learn ideas like this in Scratch, you can learn it in a way that's really meaningful and motivating for you, that you can understand the reason for learning variables, and we see that kids learn it more deeply and learn it better. Victor had, I'm sure, been taught about variables in schools, but he really didn't -- he wasn't paying attention. Now he had a reason for learning variables. So when you learn through coding, and coding to learn, you're learning it in a meaningful context, and that's the best way of learning things.
Η ανωτέρω διήγηση είναι μέρος μιας ομιλίας που μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνσηhttp://www.ted.com/talks/mitch_resnick_let_s_teach_kids_to_code.
Τέτοια περιστατικά δεν είναι σπάνια. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί Πληροφορικοί της Εκπαίδευσης μπορούν να μας πουν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες που επιβεβαιώνουν αυτή τη "μαγική ατμόσφαιρα" που δημιουργούν οι υπολογιστές όταν συναντούν τους νέους έχοντας από κοντά έναν δάσκαλο-συνεργάτη-εμψυχωτή που ξέρει πως να βοηθά χωρίς να πατρονάρει, πώς να εμψυχώνει και να εμπνέει.
Μιλώντας με συναδέλφους έχω ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες. Κάποιες από αυτές αφορούν νέες και νέους που το υφιστάμενο σχολικό σύστημα είχε περιθωριοποιήσει και στην Πληροφορική βρήκαν πραγματικά την ευκαιρία να δείξουν την αξία τους και να καταπλήξουν εκπαιδευτικούς, γονείς και φίλους. Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να φτιαχτεί μια ανθολογία τέτοιων ιστοριών ως ελάχιστος φόρος τιμής στους συναδέλφους και ως πηγή έμπνευσης για όλους μας...
Ο Michael Resnik (δημιουργός, μεταξύ άλλων, και του Scratch) διηγείται μια πολύ διδακτική ιστορία για το πώς τέτοιου είδους δημιουργικές δραστηριότητες μπορούν να διαμορφώσουν μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη σχέση των νέων με τη γνώση και, το κυριότερο, μια άλλη σχέση με τους δασκάλους τους:
Let me show you an example. Here's another project, and I saw this when I was visiting one of the computer clubhouses. These are after-school learning centers that we helped start that help young people from low-income communities learn to express themselves creatively with new technologies. And when I went to one of the clubhouses a couple years ago, I saw a 13-year-old boy who was using our Scratch software to create a game somewhat like this one, and he was very happy with his game and proud of his game, but also he wanted to do more. He wanted to keep score. So this was a game where the big fish eats the little fish, but he wanted to keep score, so that each time the big fish eats the little fish, the score would go up and it would keep track, and he didn't know how to do that. So I showed him.In Scratch, you can create something called a variable. I'll call it score. And that creates some new blocks for you, and also creates a little scoreboard that keeps track of the score, so each time I click on "change score," it increments the score. So I showed this to the clubhouse member -- let's call him Victor -- and Victor, when he saw that this block would let him increment the score, he knew exactly what to do. He took the block and he put it into the program exactly where the big fish eats the little fish. So then, each time the big fish eats the little fish, he will increment the score, and the score will go up by one. And it's in fact working. And he saw this, and he was so excited, he reached his hand out to me, and he said, "Thank you, thank you, thank you." And what went through my mind was, how often is it that teachers are thanked by their students for teaching them variables? (Laughter) It doesn't happen in most classrooms, but that's because in most classrooms, when kids learn about variables, they don't know why they're learning it. It's nothing that, really, they can make use of. When you learn ideas like this in Scratch, you can learn it in a way that's really meaningful and motivating for you, that you can understand the reason for learning variables, and we see that kids learn it more deeply and learn it better. Victor had, I'm sure, been taught about variables in schools, but he really didn't -- he wasn't paying attention. Now he had a reason for learning variables. So when you learn through coding, and coding to learn, you're learning it in a meaningful context, and that's the best way of learning things.
Η ανωτέρω διήγηση είναι μέρος μιας ομιλίας που μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνσηhttp://www.ted.com/talks/mitch_resnick_let_s_teach_kids_to_code.
Τέτοια περιστατικά δεν είναι σπάνια. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί Πληροφορικοί της Εκπαίδευσης μπορούν να μας πουν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες που επιβεβαιώνουν αυτή τη "μαγική ατμόσφαιρα" που δημιουργούν οι υπολογιστές όταν συναντούν τους νέους έχοντας από κοντά έναν δάσκαλο-συνεργάτη-εμψυχωτή που ξέρει πως να βοηθά χωρίς να πατρονάρει, πώς να εμψυχώνει και να εμπνέει.
Μιλώντας με συναδέλφους έχω ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες. Κάποιες από αυτές αφορούν νέες και νέους που το υφιστάμενο σχολικό σύστημα είχε περιθωριοποιήσει και στην Πληροφορική βρήκαν πραγματικά την ευκαιρία να δείξουν την αξία τους και να καταπλήξουν εκπαιδευτικούς, γονείς και φίλους. Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε να φτιαχτεί μια ανθολογία τέτοιων ιστοριών ως ελάχιστος φόρος τιμής στους συναδέλφους και ως πηγή έμπνευσης για όλους μας...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου