Ο ενιαίος και αδιάσπαστος κλάδος των Ελλήνων Πληροφορικών καταδικάζει τις προσπάθειες κατακερματισμού του κλάδου σε "Μηχανικούς" και "Επιστήμονες" - Οι Έλληνες δικαιούνται και θα έχουν σύγχρονες και αποτελεσματικές διαδικασίες απονομής Δικαιοσύνης

Πρόσφατο κείμενο που υπογράφει ο Πρόεδρος του ΤΕΕ / Τμήμα Δυτικής Ελλάδας Βασίλειος Ν. Αιβαλής Διπλ. Μηχανολόγος & Αεροναυπηγός Μηχανικός σχετικά με το σχέδιο του Νέου Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων ασκεί κριτική στο εν λόγω σχέδιο, επειδή, όπως ισχυρίζεται ο συντάκτης του:

1. Θίγει την επαγγελματική κατοχύρωση των Μηχανικών Η/Υ αφού δεν καθορίζει καμία διαφοροποίησή τους από τους υπόλοιπους υπαλλήλους κλάδου ΠΕ Πληροφορικής.
2. Αγνοεί και ακυρώνει τους Διπλωματούχους Μηχανικούς Η/Υ του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας ως επιστήμονες πρόσθετων, εξειδικευμένων προσόντων.
3. Υποβαθμίζει τα διπλώματα των πολυτεχνικών σχολών και δρα ισοπεδωτικά εξισώνοντας τους πάσης φύσεως τίτλους σπουδών Υπολογιστών και Πληροφορικής.

Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι ότι το εν λόγω κείμενο δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα όσο αφορά τη νοοτροπία που επικρατεί εδώ και χρόνια σε κύκλους του ΤΕΕ. Μια νοοτροπία που θεωρεί ότι οι σπουδές σε πανεπιστημιακά τμήματα που δεν ανήκουν σε Πολυτεχνεία ή Πολυτεχνικές Σχολές είναι κατώτερες. Συνακόλουθα, οι Επιστήμονες Υπολογιστών θα πρέπει να θεωρούνται "κατώτεροι" επιστημονικά και να μην απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους Μηχανικούς Υπολογιστών. Για παράδειγμα οι Χημικοί θα πρέπει να θεωρούνται κατώτεροι των Χημικών Μηχανικών, οι Επιστήμονες Υπολογιστών κατώτεροι των Μηχανικών Υπολογιστών κ.λ.π. Το ανωτέρω κείμενο εστιάζει σε αυτή ακριβώς την διάκριση μεταξύ των Πληροφορικών και διατυπώνει τον ισχυρισμό ότι με την ενιαία αντιμετώπιση όλων των Πληροφορικών από το υπό επεξεργασία σχέδιο νόμου για τον Νέο Κώδικα Δικαστικών Υπαλλήλων θίγεται η "ανωτερότητα" των Μηχανικών Υπολογιστών έναντι των Επιστημόνων Υπολογιστών.

Να σημειωθεί καταρχάς ότι δεν υφίσταται εντός του Τεχνικού Επιμελητηρίου ειδικότητα “Μηχανικών Υπολογιστών”. Ειδικότερα, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 5 του Ν. 1486/1984 (ΦΕΚ 161/Α/18.10.1984), “τα Μέλη του ΤΕΕ εντάσσονται στις βασικές ειδικότητες: α) Πολιτικών Μηχανικών, β) Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, γ) Μηχανολόγων Μηχανικών, δ) Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, ε) Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών, στ) Χημικών Μηχανικών, ζ) Μηχανικών Μεταλλείων-Μεταλλουργών η) Ναυπηγών Μηχανικών θ) Ηλεκτρονικών Μηχανικών”. Συνεπώς δεν μπορεί να θίγεται κάποια ειδικότητα που δεν υφίσταται. Είναι όμως άξια προσοχής, και θα έπρεπε η ακαδημαϊκή κοινότητα να εκφράσει τη γνώμη της, για το κατά πόσο διαφοροποιείται μια κατηγορία Πανεπιστημιακών τμημάτων έναντι των υπολοίπων εν όψει μάλιστα και των πρόσφατων εξελίξεων όσον αφορά την μετατροπή των ΤΕΙ σε Πολυτεχνικές Σχολές (μετεξέλιξη των Σχολών Τεχνολογικών Εφαρμογών).

Σχετικά τώρα με το ΠΔ.44/2009, το οποίο μνημονεύει το ανωτέρω κείμενο για να "τεκμηριώσει" τους αλλοπρόσαλλους ισχυρισμούς του, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το διάταγμα αυτό δεν θεσπίζει καμία διαφοροποίηση Μηχανικών και Επιστημόνων σε σχέση με τις επαγγελματικές τους αρμοδιότητες. Για την ακρίβεια, διαχωρισμός γίνεται μόνο σε σχέση με τον τίτλο σπουδών (δίπλωμα/πτυχίο). Έχει μάλιστα ιδιαίτερα αξία να επισημανθεί ότι Δελτίο Τύπου της Κεντρικής Διοίκησης του ΤΕΕ στις 7/4/2008 καλούσε τον τότε Υπ. Παιδείας κ. Στυλιανίδη να μην υπογράψει το εν λόγω ΠΔ(!) αλλά να ξεκινήσει εξ αρχής η διαδικασία σύνταξής του με αποκλεισμό όσων δεν είναι μέλη του ΤΕΕ. Αυτό το διάταγμα που ρίχνονταν στην πυρά το 2008 επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί το 2019 ως σωσίβιο της νοοτροπίας που θέλει αποφοίτους Πανεπιστημίων δύο ταχυτήτων!

Με αυτή την ευκαιρία, όμως, αξίζει να θυμηθεί κανείς επίσης:

• Τη θέση που έχουν καταθέσει αρκετοί Πρόεδροι Τμημάτων Πληροφορικής σχετικά με την προαναφερθείσα αντίδραση του ΤΕΕ το 2008 όπου

1. ορίζονται ως αρμόδια τα Πανεπιστημιακά Τμήματα τετραετούς φοίτησης (και όχι το ΤΕΕ) που θεραπεύουν τα γνωστικά πεδία της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών, να καθορίζουν την επάρκεια των σπουδών στα ανωτέρω αντικείμενα,
2. αποσαφηνίζεται η διαφοροποίηση μεταξύ των κλασικών έργων μηχανικής και των έργων πληροφορικής,
3. αποδομείται το οξύμωρο σχήμα της προνομιακής αντιμετώπισης της πενταετούς φοίτησης και της στρέβλωσης που αυτή εισάγει σε σχέση με τις σπουδές τετραετούς φοίτησης στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
4. τονίζεται ότι η προσπαθεια αποκλεισμού από επαγγελματικά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την οδηγία του  Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου 2005/36/ΕΚ,
5. διαπιστώνεται ότι το ΤΕΕ δεν αποτελεί Επαγγελματικό Επιμελητήριο στο χώρο της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών

• Την από 9/4/2009 απάντηση του Προέδρου του Συμβουλίου Ανωτάτης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, Καθηγητού Χρήστου Β. Μασσαλά, στις αιτιάσεις της διοικούσας ομάδας του ΤΕΕ σχετικά με το σχέδιο διατάγματος το οποίο τελικά και υπογράφηκε (ΠΔ.44/2009) από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Υπενθυμίζουμε επίσης στο ΠΔ.50/2001 (προσοντολόγιο δημοσίου όπως τροποποιήθηκε και ισχύει), και ειδικότερα στο άρθρο 6 όπου οριοθετείται ο κλάδος ΠΕ Πληροφορικής,  δεν υφίσταται πλέον διάκριση επιστημόνων και μηχανικών υπολογιστών. Υπάρχει, βεβαίως, και το άρθρο 5 που οριοθετεί τον κλάδο ΠΕ Μηχανικών για όσους ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε αυτό και να ασκήσουν ως δημόσιοι υπάλληλοι επαγγέλματα Μηχανικών, και όχι Πληροφορικής. Το κείμενο του ΤΕΕ Δυτικής Ελλάδας αναφέρεται σε παλαιότερη (μη ισχύουσα) έκδοση του ΠΔ.50/2001 όπου όντως υπήρχε διάκριση επιστήμης και μηχανικής των υπολογιστών. Μια διάκριση που, όπως τεκμηριώθηκε, δεν υφίσταται πλέον καθώς δεν ανταποκρίνεται στην υφιστάμενη διάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Όλα τα παραπάνω δεν γίνεται να αφήσουν αδιάφορους τους Ενωμένους Πληροφορικούς των Ελληνικών Δικαστηρίων και όχι μόνο. Καθίσταται, πλέον, επιτακτική ανάγκη η συσπείρωσή τους στην Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας ώστε να ξεκινήσει να προωθηθεί αποτελεσματικά η αξιοποίηση των Πληροφορικών για τον εκσυγχρονισμό της Δικαιοσύνης με στόχο, βέβαια, την αντιμετώπιση χρόνιων παθογενειών προς όφελος όλων των Πολιτών. Η επιτάχυνση των διαδικασιών απονομής Δικαιοσύνης είναι ο κοινός στόχος και το ώριμο αίτημα της Ελληνικής Κοινωνίας. Για να ενισχυθεί, τελικά, η εμπιστοσύνη των Πολιτών στους θεσμούς και να θωρακιστεί η Δημοκρατία.